نسبت اشراف با دونان خطاست

سر اگرگردید نتوان گفت پاست

آه بی تاثیرما راکم مگیر

هرکجا دودی است آتش در قفاست

بی جفای چرخ دل را قدر نیست

روسفیدیهای تخم از آسیاست

تیره بختی خال روی عاجزیست

بر زمین گر سایه باشد خوش اداست

پیش ما آزادگان دشت فقر

دامگاه مکر نقش بوریاست

عاجزی هم بال شهرت می کشد

بو شکست ساغر گل را صداست

بهر عبرت سرمه ای درکار نیست

یک قلم اجزای عالم توتیاست

بیخودی دل را عمارت گر بس است

خانهٔ آیینه از حیرت بپاست

گر ز خود رستی نه صید است و نه دام

چون شرر از سنگ بر در زد هواست

بی تمیزی از مذلت فارغ است

تا ز حاجت نیستی آگه غناست

پیرگشتی از فنا غافل مباش

صورت قد دو تا ترکیب لاست

های و هوی محفل فغفور چند

موی چینی طاق نسیان صداست

بیدل از آیینه عبرت گیر و بس

تا نفس باقی بود دل بی صفاست